Адна з маіх улюбёных песьняў Боба Дылана, з альбому «John Wesley Harding» (1967).
Цёмныя словы, пагаджаюся, але яны, хутчэй за ўсё, пра сытуацыю Боба Дылана ў Амэрыцы 1960-х, чым пра нас, журналістаў. Хаця, хто ведае — паэзія шматзначная...
THE WICKED MESSENGER
There was a wicked messenger
From Eli he did come
With a mind that multiplied
The smallest matter
When questioned who had sent for him
He answered with his thumb
For his tongue it could not speak, but only flatter
He stayed behind the assembly hall
It was there he made his bed
Oftentimes he could be seen returning
Until one day he just appeared
With a note in his hand which read
The soles of my feet, I swear they’re burning
Oh, the leaves began to fallin’
And the seas began to part
And the people that confronted him were many
And he was told but these few words
Which opened up his heart
If you cannot bring good news, then don’t bring any
ЛІХІ ВЯСТУН
Аднойчы быў ліхі вястун
Ад Ілія да нас прыйшоў
Сваім глуздом ён памнажаў нам
Ўсялякі хлуд і драбязу
Калі яго спыталі скуль ён
Ён тоўстым пальцам паківаў
Бо быў нямком і толькі лесьціў
У нашу залю не прыйшоў ён
За ёй зрабіў сабе начлег
Шматкроць было туды вяртаўся
А раз папросту ён прынёс
Паперыну ў руце з запіскай
Пякуць падэшвы чорт бяры!
Ах пачала спадаць лістота
І моры разышліся ўбок
І шмат супроць яго паўсталі
І мовілі ўсяго сем слоў
Каб у душу яму запалі:
Ня маеш добрых вестак — не вяшчай зусім
